W latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku Japonia skłaniała się w kierunku skrajnie nacjonalistycznym rugując skutecznie z nippońskiej codzienności wszelakie odniesienia do kultury chińskiej lub okinawskiej. Japończycy dostosowują do ducha japońskiego wszystkie społeczno-kulturowe aspekty innych kultur, a nawet zmieniają ideogramy To-de na Karate wbrew protestom Mistrzów z Okinawy.
Od wczesnych lat .20 zeszłego stulecia za sprawą Funakoshi, który w 1923 roku publikuje między innymi opis wszystkich nauczanych przez siebie kata, Karate wkracza na uniwersytety a wraz lawinowym wzrostem liczby praktykujących coraz bardziej nasila się potrzeba normalizacji stopnia zaawansowania nauczanych studentów.
Od 1921 roku rysuje się już podział na kyu i dan, a od 1923 Funakoshi wręcza pierwsze czarne pasy 1dan dla Gima i Kasuya. Do lat .60 dwudziestego wieku pasy to biały i czarny ale kolorowe lata sześćdziesiąte i barwne produkcje Hollywood, zniewalające swą niefrasobliwością, tchnęły kolory także w pasy karate niekiedy również dla lepszej motywacji niezbyt pilnych jeszcze wtedy adeptów.